Remy Bonjasky's kritiek op Glory te braaf - wie durft nog iets te zeggen?
In dit artikel:
Remy Bonjasky kijkt met gemengde gevoelens naar de problemen binnen Glory Kickboxing. Hoewel hij nog incidenteel voor de organisatie werkt — onlangs stond hij bij het Crossfire-duel Rigters–Ben Saddik — schrijft hij in een recente AD-column openlijk kritisch over hoe het er momenteel aan toegaat, wat hem soms in een lastige positie brengt ten opzichte van fans en collega’s.
Belangrijke namen zoals Tyjani Beztati, Endy Semeleer, Mohamed Touchassie en Younes Smaili zijn al vertrokken of maken elders een tussenstop. De oorzaken zijn volgens Bonjasky vooral onvrede over gebrek aan evenementen, slechte communicatie en weinig vechtersmogelijkheden. Glory heeft zo’n 50 à 60 gecontracteerde vechters; die willen vaker in actie komen dan het huidige schema toelaat.
De organisatie lijkt de voorkeur te geven aan zwaargewichten, waardoor lichtere categorieën soms een jaar zonder gevecht zitten. Glory haalt bovendien geregeld oude zwaargewichten terug voor toernooien, vaak om gaten in de kaart te vullen — volgens Bonjasky niet altijd met sportieve meerwaarde. Dat draagt bij aan frustratie bij jongere talenten die weinig kansen krijgen.
Bonjasky benadrukt dat Glory niet alleen sport is maar ook entertainment: spektakel verkoopt tickets en genereert inkomsten. Hij roept de organisatie op eerlijker te communiceren met vechters: “Vertel die jongens gewoon eerlijk hoe het zit.” Tegelijk vindt hij dat vechters zichzelf kritischer moeten beoordelen: leveren ze showwaarde, trekken ze publiek en viewers?
Hij signaleert een cultuurverandering bij de nieuwe generatie: liever niet verliezen dan vol risico gaan voor een knock-out. Dat ziet hij als een groot probleem voor de sportbeleving. Hij noemt Chico Kwasi als voorbeeld van een kampioen die technisch sterk is maar recent “vuur” miste — jonge fans kijken vooral naar KOs. Bonjasky noemt ook zijn zoon van 16 die letterlijk zegt: “Ik kijk alleen de KO’s.”
De consequentie is helder: geen spectaculaire partijen betekent minder views en minder inkomsten, wat uiteindelijk iedereen raakt — organisatie én vechters. Bonjasky vreest dat dit vooral slecht nieuws is voor lichtgewichten; net als in de K‑1-tijd lijkt de focus weer terug te keren naar zwaargewichten, waardoor ambitieuze 75-kilo-vechters hun perspectief kunnen verliezen.
Kortom: Glory heeft volgens Bonjasky zowel organisatorisch als cultureel werk te doen — meer evenementen, betere communicatie en een omgeving die jonge vechters stimuleert om risico’s te nemen en spektakel te leveren, willen contracthouders en fans niet massaal afhaken.